Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

maandag 29 juli 2013

VAN STATION W TOT STATION S

Om nou te zeggen dat er een opgewonden sfeer en stemming was zaterdagmorgen toen we de trein in stapten is wel wat overdreven. Erg stil waren we ook niet. Laten we het er maar op houden dat het een wat bedeesd gezelschap was. Een kaartje halen uit de automaat is geen sinecure. En de keuze van het juiste perron is geen dagelijkse kost. Maar het kwam allemaal goed. De treinreis gaat voorbij in gepaste vreugde en onzekerheid. De gedachten zijn vooral bij wat ons te wachten staat. Het is warm en het is tenslotte een halve marathon, niet voor iedereen dagelijkse kost. Even voor tienen stopt de trein in Workum. De spanning is inmiddels wel wat opgelopen.

klaar voor de start......
Het is een gemêleerd gezelschap met een grote verscheidenheid aan kilometers in de benen daar op het station in Workum. We spreken af dat we een tempo van 6 minuten per kilometer zullen aanhouden, dat we elke vijf kilometer even stoppen en dat we met elkaar de finish (in Sneek) zullen proberen te halen. Wij zijn Marieke, Esther, Jetske, Gerrit, Martin, Minne, Bert, Frank en onze fietsbegeleider/fotograaf Marcel. We ontdoen ons van de overbodige kleding en andere spullen en eenmaal onderweg van de spanning. Want die eerste kilometers gaan zo gemakkelijk. Vrolijk fluitend en keuvelend, links en rechts wat voorbijgangers groetend lopen we door een buitenwijk(je) van Workum. De brugwachter ziet ons aankomen en laat in een versneld tempo het brugdek dalen. We hoeven ons nauwelijks in te houden. Op de boten drinken de mensen koffie; niemand nodigt ons uit! We waren er toch niet op ingegaan. Er is maar een doel: het station in Sneek!
Langs de Parregaaster Vaart gaat het tempo iets omhoog, er vaart n.l. een boot en de vrees bestaat dat de brug open zal gaan en dat we moeizaam op gang zullen komen. Het gaat te hard en we zijn nog maar aan het begin dus nemen we toch maar wat gas terug. De brug gaat omhoog en noodgedwongen moeten we wachten. De brugwachter doet zijn best en wij vervolgen, gemakkelijker dan gedacht, onze tocht. Dat het warm is, is te merken. Zweet begint goed los te komen, de gezichten kleuren rood; de tegenwind brengt wat verkoeling. Gelukkig blijft de zon achterwege. In Nijhuzum hebben we onze eerste pauze. Geen koffie, geen thee, geen gebak nee, dat staat alleen aangekondigd op een bord aan de kant van het parcours. Voor ons is er alleen water. Dus weer door, op naar het Brekkenpad.

Nijhuzum vanuit de lucht
Het Brekkenpad (fietspad) slingert langs de oever van de Oudegaaster Brekken. Links het boerenland. We vinden het mooi en genieten van de vergezichten over het water en de weilanden. Voor en achter ons af een toe een fietser. Het gaat goed. Het hoge riet geeft veel beschutting, waar we niet om gevraagd hebben. We willen verkoeling. De stemming blijft opgewekt. We voelen geen pijntjes en we lopen (nog) soepel. Heel, echt heel ver in de verte ligt Oudega. Niemand maakt zich zorgen dat het niet haalbaar is, we lopen, praten, hijgen, zweten en lijden hooguit in stilte. Na 10 kilometer wordt het sein gegeven dat we kunnen stoppen om weer eens wat te drinken; we “hakken en billen, en heffen de knieën”, want we zijn gewaarschuwd voor verstijving van de spieren door het wat trage tempo en de eenzijdige bewegingen.

Brekkenpaad
De toeschouwers in Oudega lachen en roepen naar ons; het zijn er meer dan wij in onze stoutste dromen hebben kunnen vermoeden. Wij knikken het luierende en koffie drinkende volk genadig toe en vervolgen onze weg in de wetenschap dat Hinke, de vrouw van Martin, ons aan “uitgang” van het dorp staat op te wachten. We zijn blij als we haar ontwaren, tenslotte hebben we er 12 kilometer op zitten en zijn we over de helft. We laven ons aan water en sportdrank, we nuttigen een stukje banaan en bevochtigen onze lippen met een schijfje sinaasappel. Het water is in overvloed aanwezig. Er wordt royaal mee omgesprongen; er gaan bekers vol over het hoofd voor de broodnodige afkoeling.

bekers vol over het hoofd
Maar we moeten verder, we kunnen tenslotte niet met z’n achten in de auto van Hinke. We bedanken haar voor de goede zorgen en het aanbod om in te stappen.  We gaan wat moeizaam, maar vol vertrouwen weer op weg. Marieke, Jetske en Esther voorop. Zij mogen het tempo bepalen. Vermoeidheid is langzamerhand onze partner geworden en zo lopen we met zijn negenen richting IJlst. De bloei van het gele Boerenwormkruid in de berm wordt voor kennisgeving aangenomen; het harig Wilgenroosje kleurt prachtig paars. Het wordt allemaal opgemerkt, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Het wordt wat stiller in de groep. Minne heeft zich opgeworpen als de onvermoeibare gesprekspartner; hij vertelt over een boer die kanaries kweekt, hij vraagt naar ieders wel en wee, deelt mee dat-ie op een korte vakantie was op Terschelling, en informeert naar het thuisfront. We vorderen gestaag. Het eind van het fietspad is weldra in zicht. Het bankje is uitnodigend en de pauze erg welkom. We drinken, we gooien opnieuw water over ons heen, we strekken, buigen, zuchten, kreunen en we spreken elkaar moed in. Marcel, tot nu toe de vrolijkheid zelve, kijkt pijnlijk voor zich uit. Als we vragen wat er aan de hand is, wrijft hij het achterwerk. Zeker weinig fietservaring. En wij maar denken dat-ie verdrietig is, omdat-ie niet mee kan lopen vanwege een vervelende en hardnekkige blessure.

Nijesyl
Voort gaat het weer. Nijesyl gunt ons nauwelijks een blik waardig; wij betalen ze met gelijke munt terug. Weer is er een brug open; er wordt stilletjes gehoopt dat hij open blijft. Maar de werkelijkheid is hard. De bomen gaan op tijd omhoog en wij, wij passen ons tempo aan aan de vermoeidheid. Blijkbaar lag de man met de hamer daar in Nijesyl op de loer. We negeren hem, want we hebben de zekerheid dat we bij het station in IJlst bij Atie, de vrouw van Frank, in de auto kunnen stappen. Zij is juist op tijd om ons te verwelkomen en toont zich verbaasd dat we er al zijn. Dat vervult ons met trots. Nog een drietal kilometers scheidt ons van de bevrijding.

samen uit, samen thuis
Samen uit, samen thuis                                                                                             
Het lijkt wel of dit het motto is voor het laatste traject. Niemand heeft het lef om gebruik te maken van de bezemwagen. Maar wat kunnen drie kilometers lang, saai en dodelijk zijn. We houden vol. Iedereen met eigen gedachten, eigen wensen, met visioenen van koel en helder en een klaterende douche.  Met hulp van de onvermoeibaar entertainende Minne komt de finish toch in zicht.
Bij het station worden verwelkomd door Lydia, de vrouw van Minne, en Atie. We ploffen neer op een bankje, we drinken, we snoepen van de druiven die Gerrit mee had genomen, we hijgen nog wat na en voelen ons voldaan. Tenslotte hebben we op 100 meter na de halve marathon voltooid. We wensen elkaar een goed weekend en een voorspoedig herstel.
Meeloper



Voor wie  de route van het Brekkenpaad ook eens wil hardlopen, wandelen of fietsen.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten