Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

maandag 28 juli 2014

OUDE WILLEM/HOEVE AAN DE WEG BOSLOOP

Over hoe warm het was en hoe ver en afzien .........

Als wij om 9.15 uur uit Sneek vertrekken zijn we met z'n tienen van Loopgroep Sneek/IJlst, Miranda, Yvonne, Titia, Neeltsje, Richtsje, Durk, Henk, Martin, Marcel, Frank. Op weg naar Oude Willem om deel te nemen aan De Hoeve aan de Weg bosloop. Erg warm is het nog niet, ruim 20 graden. Onderweg loopt de temperatuur op en af; even is het zelfs 18, om tien minuten later naar 22 graden door te schieten. De schommelingen hangen duidelijk samen met de dichtheid van het wolkendek.
Het buurtschap Oude Willem, de tweede thuishaven van Jan en Josefien Kooistra en dus van SV Friesland, op een steenworp afstand van Diever, ontleent zijn naam aan een nogal excentrieke schaapherder die in het grijze verleden heerste over de (heide)velden tussen Diever en Wateren.
Tot op het moment van inschrijven twijfelen we aan de te lopen afstanden, maar uiteindelijk kiezen we op een na voor de tien kilometer.

Start en finish Hoeve aan de weg bosloop
Het startschot heeft geklonken. Neeltsje zwaait ons uit, zij start 10 minuten later voor de zes kilometer. Het merendeel van de lopers zet zich langzaam maar zeker in beweging. Zij maken zich geen illusie over een plaats bij de eerste tien à la Bau en Lau in de Tour.  Wij, van Loopgroep Sneek/IJlst, behoren tot de groep merendeel. Wij gaan "gewoon" op weg naar de finish. Daar denken we nog niet aan, we zijn tenslotte nog maar net onderweg. De meesten doen het 'rustig' aan op zoek naar een prettig tempo. En om nu al aan het einde te denken, is vragen om de man met de hamer. We gaan eerst lekker en met veel plezier lopen en genieten van de mooie omgeving. Wat is het stil om ons heen, op het geroffel van onze schoenen op het asfalt na. We slaan links af het fietspad op. Langzaam maar zeker heeft iedereen z'n ritme te pakken. We lopen grotendeels in de schaduw, maar de warmte is desondanks wel voelbaar. Martin, Henk, Frank geven het tempo aan, Yvonne, Marcel, Miranda, Richtsje volgen direct daar achter, Titia en Durk hebben voor een eigen tempo gekozen. In opperbeste stemming, vrolijk fluitend, kijken wij om ons heen. Het is mooi. We slaan opnieuw links af, het bospad op, in ganzenpas, want het is te smal om naast elkaar te lopen. Brandnetels hangen hier en daar over het pad, zodat inhalen zonder een tel later jeuk te krijgen niet mogelijk is. Het tempo is constant. Er vormt zich een kopgroep, een tiental seconden daarachter volgt een groepje onder aanvoering van Yvonne. Richtsje heeft haar eigen tempo gevonden en is vooralsnog de schakel naar Durk en Titia. Yvonne maakt al lopend foto's, Marcel komt er gekleurd op te staan. Hij is niet de enige met een rode kop. Miranda slaat om zich heen om de vliegen op afstand te houden. Niemand anders heeft daar last van.
We komen op een open plek in het bos, even uit de schaduw, maar het is alsof je een klap in het gezicht krijgt. Een verzengende, drukkende warmte valt over ons heen. We weigeren (nog) om er aan toe te geven. Maar bij de tweede open plek, na zo'n vijf kilometer, is het gebeurd. Om te overleven, moeten we wel terug schakelen naar een lagere versnelling. We prijzen ons zelf en elkaar gelukkig dat we "maar" 10 kilometer hoeven te lopen.
Inmiddels is de kopgroep gereduceerd tot een tweetal. Hoe de anderen het achter ons vergaat, onttrekt zich volledig aan onze waarneming. We hebben de handen vol aan ons zelf.

Groepsfoto
We zijn pas op de helft, er resten nog vijf kilometer. We wisselen geen woord meer. De benen worden zwaar, het gezicht wordt roder en roder, het zweet stroomt, het shirt is zeiknat. We zakken letterlijk en figuurlijk in. Eindelijk een verversingspost, we drinken. Nog geen honderd meter verder kan ik al niet meer geloven dat ik wat gedronken heb. Een vennetje, of is het een fata morgana? Het is echt, Martin heeft het ook gezien. Ik overweeg heel even een paar stappen opzij te doen. Het lijkt me heerlijk om daar door heen te ploeteren. Ik deins terug voor de gevolgen. Dus gaan we maar "gewoon" door. We zijn niet de enigen die het moeilijk hebben. Ook bij anderen is de aftakeling duidelijk zicht- en merkbaar. De afstand met het tweetal voor ons wordt niet groter, ook niet kleiner. Niemand haalt ons in, of toch, een vrouw in het geel, we haken aan, totdat zij plotseling linksaf het bos in gaat. We hebben haar niet meer terug gezien.
Het bordje met zes kilometer komt in zicht, nog vier denk ik hardop. Een collega hardloper heeft er de brui aan gegeven, hij wandelt. We passeren, zeggen niets, alleen een handgebaar, dat moet voldoende zijn om ons medeleven uit te drukken. We moeten voort en als je wandelt duurt het nog langer voordat deze martelgang eindigt. Martin houdt mij op de been en ik ben er zeker van dat ik dat voor hem doe. Mijn denken wordt beheerst door mijn vermoeidheid, door mijn verlangen naar het einde, door de nog te lopen afstand, door de angst het niet te kunnen volhouden. Ik vraag  mij af hoe het de anderen van onze Loopgroep vergaat. Hebben zij het ook zo moeilijk, lopen ze nog bij elkaar, kunnen ze elkaar nog wat ondersteunen, of worstelen ze in eenzaamheid verder? Gelukkig nog "maar" 3 kilometer. Water, wat heerlijk, stoppen, drinken en weer verder. Een opleving, maar kort. Weer een wandelaar. Dat zal ons niet overkomen, neem ik mij voor! We lopen naast elkaar. "Wat is het zwaar", is het enige wat we uitwisselen. Linksaf, het laatste traject. Ik heb nog maar een gedachte: waar is de finishboog? Als ik die maar in het vizier krijg dan is de bevrijding nabij. Ik probeer de rug te rechten, want ik weet dat als je figuurlijk en letterlijk inzakt dat het dan nog meer moeite kost. De benen gaan automatisch, de een voor de ander, de armen werken mee in voorwaartse richting. Wat is lopen toch leuk en de omgeving toch mooi, maar niet vandaag.


Eindelijk, de laatste bocht en dan nog, naar ik schat, 75 meter, eindelijk de finishboog in zicht. We besluiten gelijktijdig over de eindstreep te gaan. Neeltsje staat ons op te wachten. Ze oogt uitgerust, wij heel wat minder.
We drinken water, bouillon, nemen een schijf sinaasappel en komen langzaam maar zeker weer bij. We hebben het gehaald, opgelucht. Tevredenheid overheerst. Yvonne finisht met het fototoestel in de hand, een paar tellen later Marcel. Moe, maar ook voldaan. Richtsje komt in stijl over de eindstreep. Henk passeert de eindstreep opgelucht, Miranda arriveert lachend met een verhit gezicht, Durk en Titia sluiten de rij.

We kijken terug op een gezellige en toch ook plezierige dag in een mooie omgeving. Het was "a hell of a job", maar wat geeft dat een voldoening. Het was warm en ver en toch "maar" tien kilometer lang.

Meeloper

10 km:
Martin vd Zee en Frank Klasen 53.15; Yvonne Hiemstra 54.10; Marcel Swart 54.22; Richtsje Samplonius 56.47; Henk Groen 59.04; Miranda Zijlstra 1.03.01; Titia en Durk Brouwer 1.06.28


6 km: Neeltsje Samplonius 40.21

Geen opmerkingen:

Een reactie posten