Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

vrijdag 12 september 2014

OPNIEUW VAKANTIE, OVER HOE HET VERDER GAAT.............

Langzaam komt er leven in de brouwerij. Het merendeel van de camping gasten staat nu eenmaal niet te boek als 'vroege vogel'. De zon schijnt, er is nog niet veel wind. Ik loop met de hond op weg naar het uitlaat terrein. Op een camping heerst er, zo tegen het eind van de zomer, een wat aparte en bedaagde sfeer. De herfst nadert. Dat is te merken, niet alleen aan de natuur. Ook aan de gasten. Pensionado's zijn in grote getale aanwezig en verder een handvol gezinnen met kleine nog niet schoolgaande kinderen.  
Ik wil me onttrekken aan die subcultuur van 'traagheid, 's morgens uitgebreid koffiedrinken en als de vijf is in de klok een borrel en daar tussenin een-eindje-met-de-auto als het weer wat minder is, of een fietstochtje met de e-bike naar het volgende terras voor koffie met appelgebak, of een bezoekje aan de zoveelste oud-Hollandse markt'. Het is een cultuur van orde en regelmaat, van vooral zitten in de voortent, van rituelen waar alleen bij hoge uitzondering van afgeweken kan worden.
 
De appeltaart in Domburg is een topper!( http://appeltaart-test.blogspot.nl/search/label/Domburg )

Op een camping gebeurt altijd wat, mensen komen, mensen gaan, zo ook vandaag. De zon schijnt, een krant, een kop koffie en tussen de bedrijven door tijd genoeg om mijn zonden te overdenken. En zo met die blik op oneindig en de gedachten bij de voorbije dagen en mijn inspanningen om de conditie op peil te brengen word ik gestoord door autogeraas. Met veel gas, blijkbaar de koppeling ingetrapt, probeert een nieuwe campinggast met auto en caravan een bocht te ronden. Vanuit een ooghoek zie ik het angstige gezicht van de vrouw op de passagiersstoel. De heg geeft gelukkig mee, maar de caravan niet, met als gevolg een paar krassen over de gehele lengte. Even later manoeuvreert hij de caravan op de plaats van bestemming, althans dat is het plan. De vrouw, inmiddels uitgestapt, geeft aanwijzigingen. Of de aanwijzingen zijn niet duidelijk, of de man achter het stuur trekt zich er niets van aan. Ik ben inmiddels niet de enige die zich 'vermaakt' met dit schouwspel. De vrouw wijst, de man geeft gas en draait aan het stuur, maar de caravan komt niet op de plaats. Ten einde raad stapt de man uit, kijkt besluiteloos naar zijn vrouw, wist zich het zweet van het hoofd. Het lijkt afgesproken werk. Hulptroepen staan klaar om te helpen. Auto en caravan worden gescheiden, en met vereende krachten wordt het vakantieverblijf op de plaats geduwd.

Oostkapelle
Ik ben thans toe aan een duurloop. Het is prachtig najaarsweer; niet veel wind, het is een beetje heiig, de zon breekt niet goed door. Daar komt bij dat het nog vroeg in de morgen is. Ik heb er zin in. Vanuit de camping loop ik in gezwinde pas richting duinen. Onderweg overdenk ik mijn te lopen route. Als ik in het duingebied ben en vast stel dat het laag water is, besluit ik het strand op te gaan richting Oostkapelle, Vrouwenpolder, dus in noordelijke richting. Wat is het mooi, weinig mensen, een brede zand/strandvlakte, prachtig 'geplaveid' en zodanig hard dat je niet wegzakt. Het ruisen van de zee, je eigen voetstappen, je ademhaling en soms het gekrijs van een meeuw, het is het enige wat je hoort. De golven rollen in een regelmatig ritme het strand op, om eenmaal aangekomen spoorslags, maar traag weer terug te keren. Strandlopertjes trippelen razendsnel voor mij uit, links en rechts pikkend naar voedsel. Wie hier niet loopt, mist wat. Diep in gedachten verzonken loop ik voort, de blik gericht op het oneindige niets. Plotseling doemt er water voor mij op, het blijkt een geul te zijn die aan mijn aandacht is ontsnapt. Ik minder wat vaart en kijk om mij heen. Om droge voeten te houden moet ik een behoorlijk eind terug. Twijfel maakt zich van mij meester. Dan een kloek besluit, recht vooruit en geen gezeur, tot de kuiten door het water. Ach, slechts een tiental meters. Een kniesoor die daarover mekkert.
 
Burgh Haamstede, vuurtoren

Het wordt tijd om terug te keren. Ik heb de keus tussen het strand en een route door bos en duinen. Ik besluit tot de laatste optie. Dus op zoek naar een mogelijkheid om het strand te verlaten.  Als ik de vuurtoren van Burg Haamstede op Schouwen Duiveland in het oog krijg, kan ik via een steile trap en een smal duinpad op weg naar Domburg. Even later ben ik op het fietspad in het bos aan de voet van de duinen. Ik mis de vergezichten, het strand en de zee. Slechts bomen en struiken. Meestal kan ik me daar wel mee vermaken om de vermoeidheid de baas te worden, maar nu lukt dat nauwelijks. En ik moet nog een kilometer of zeven. Ik overweeg om maar te gaan wandelen. Daartoe sla ik linksaf en kom op een brede laan met eikenbomen. Een paar honderd meter verderop ontwaar ik een collega hardloper. Het is de ultieme prikkel om door te blijven gaan en te kijken of de afstand tot mijn voorganger is te verkleinen. Tot mijn grote vreugde lukt dat. Langzaam maar zeker kom ik meter voor meter dichterbij. Vermoeidheid en pijn worden niet meer gevoeld. En met nog een tweetal kilometers te gaan, als we het bos dreigen te verlaten, lopen we naast elkaar. De man oogt nog ouder dan ik. Geen wonder dat ik hem te pakken heb. Enige teleurstelling is mij niet vreemd. Hoewel ik stevig hijg en mijn hartslag in zone vijf is terecht gekomen, voel ik mij aan mijn stand verplicht hem m'n hielen te laten zien. Aldus geschiedde.
Thuis gekomen blaas ik uit. Tevredenheid overheerst. Ik heb er achttien kilometers op zitten. Ik ben weer op de goede weg en laat de halve marathon op Texel maar komen.


Meeloper  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten