MARATHON ENSCHEDE

Enschede Marathon, zondag 19 april 2015

Uitslagen; 21km  Jetske de Wolf  2:07:22   Alice Nagelhout  2:31:23

START TO RUN VOORJAAR 2015

Gedurende 6 weken is het programma gevolgd om vandaag op 18 april de 3 km testloop te doen. Begin maart togen een 30 tal gemotiveerde deelnemers naar het park achter het zwembad en de trainers vertellen hen dat ze na de trainingen in 1x 3 km kunnen hardlopen. Je ziet ze denken “die zijn gek, dat kan ik nooit” en toch vandaag haalden ze allemaal de finish. Onderweg haken er altijd mensen af door omstandigheden die soms met blessures te maken en hebben maar ook door andere zaken.

van "niets" naar 3 kilometer, top!

De trainers startten elke morgen met een stukje theorie gevolg door de praktijk van losmakende oefeningen en loopscholing. Hierna de kern die op de 1^e zaterdag nog maximaal per stukje maximaal 2 minuten bedraagt op de 6^e zaterdag is dat al 12 minuten. Dit jaar een groep waar er geen enkele keer gewandeld werd tijdens de kern een goede instelling van de deelnemers dus. Gekletst werd er volop onder de training wat weer aangeeft dat er voldoende energie in zat.

Na afloop van de test, met een paar supporters die de familie aan kwamen moedigen, werd er weer druk nagepraat over de ervaringen en was er koffie en thee met “iets lekkers erbij”.  We konden lekker buiten zitten in het zonnetje. Na het uitdelen van de shirts ging een ieder huiswaarts om met velen volgende week terug te komen en door te gaan met de trainingen bij Loopgroep Sneek / IJlst. We gaan dan samen toewerken naar de deelname van de 5 km van Loop Leeuwarden.

De tijden die deze keer zijn gehaald staan hieronder:

Cyrus Kruis	15:10	Christy Poiesz	20:41
Anita Grondsma	17:30	Audrey Paques	20:43
Anita de Raaf	17:32	Corrie Karters	21:05
Marijke vd Meer	17:42	Rinny van Zuiden	21:20
Boudina Rijpma	19:01	Helma Siemensma	21:20
Annegreet Silvius	19:07	Marte vd Zee	21:53
Iety Sybesma	19:12	Francien Louwen	22:29
Aalwina Melchers	19:12	Herma Ydema	24:11
Marrit Nijboer	19:22

after party met veel lekkers!

Het was weer een feest om vanaf het begin de deelnemers van bijna niets tot de 3 km te mogen begeleiden want het meeste zit in het “maken van het huiswerk” en de discipline van de deelnemers zelf.

De Olympiër. 

LENTELOOP BOLSWARD

Bolsward, Lenteloop, zaterdag 18 april 2015

Uitslagen: 10km Gerke Gerritsma 50:53  Dave de Jong 1:10:33

Gerke vlak voor de finish in Bolsward(foto Ton Visser)

SKUTSJERUN

Langweer, Skutsjerun, zaterdag 18 april 2015

Uitslagen: 5km Janke Atema 32:20  10km Pytrick Amsterdam 53:33  Vera Foekema 1:02:26

Pytrick(181) in actie tijdens de Skutsjerun

EKSMOARSTER MARRENLOOP

Exmorra, de Eksmoarster Marrenloop, zaterdag 11 april 2015

Uitslagen: 21.1km Bert Rienstra 1:51:14

Bert(359) door weer en wind tijdens de Eksmoarster Marrenloop(foto Janke vd Schaaf)

ROPAASRUN

Leeuwarden, RoPaasrun, maandag 6 april 2015

Uitslagen: 5km Dave de Jong 37:22

Dave in actie tijdens de RoPaasrun

DE 60 VAN TEXEL

Sneek. Het is maandagmorgen de 6de april. We, van Loopgroep Sneek, zijn op weg naar Texel,  16 hardlopers en 2 begeleiders, doen mee aan de 60 km hardlopen in estafette vorm op Texel. De 16 zijn verdeeld over 4 teams. De stemming is jolig, alsof we op schoolreis zijn. De zak met snoep gaat rond. Het opgewonden geklets verbloemt de spanning.

Den Helder. Auto's geparkeerd. Als we compleet zijn, scannen we onze tickets. Tijd voor koffie. Aan boord veel collega hardlopers. Allemaal in tenue en zwaar bepakt. Ook hier een opgewonden schoolreisjes sfeer.

schoolreisjessfeer

De 60 van Texel is het domein van de ultralopers. Het is een wereld waar je, als 'eenvoudige recreatieve' hardloper niet gauw mee in contact komt. Indien je nog nooit in aanraking bent gekomen met die ultrawereld, met die andere manier van hardlopen, dan kun je je er nauwelijks een voorstelling van maken. Dat er dan ook nog mensen zijn die 60 km op een dag niet genoeg vinden en er 120 km van maken, gaat je voorstellingsvermogen helemaal te boven. Texel biedt je een kans voor een kennismaking met die wereld door de 60 km in een viertal hapklare brokken van ongeveer 15 km te verdelen. Als anderen solo die 60 km volmaken, kun jij op die manier gezamenlijk met een drietal teamgenoten die 'taak' ook volbrengen. Je 'proeft' dan de sfeer van die onbekende wereld.

 

land in zicht

Als we op Texel aan gekomen zijn is het een drukte van belang bij het NIOZ, het verzamel- en startpunt voor alle deelnemers. Niet alleen deelnemers zijn er te vinden. Toeschouwers, begeleiders, nieuwsgierigen, supporters, ze zijn er allemaal. De eerste start, die van de individuele wedstrijd over 60 km, is over een half uur. Een half uur later start de eerste groep van de estafette en weer een half uur later de tweede groep. Zij die 120 km lopen zijn vroeg in de ochtend/laat in de nacht van start gegaan.

Wij vermaken ons met wat rondkijken, met onze eigen voorbereiding en met die van de deelnemers aan de 60 km. We zijn het met elkaar eens: "het zijn gewone mensen" die ultralopers, lang, dun, dik kort, sommigen maken een afgetrainde indruk, de meesten zien er uit alsof ze een hapje en een drankje niet laten staan. Kortom een doorsnee van hardlopend Nederland. De sfeer is ongedwongen, de gezichten stralen vrolijkheid uit.

 

vermaken met wat rondkijken

'De hel van Texel'

De speaker kondigt aan dat er over een tiental minuten gestart zal worden. Hij verhaalt over 'de hel van Texel', met name het eerste deel van het parcours, de ontberingen die je te wachten staan, maar ook over het schitterende landschap en de vreugde die je aan deze loop kunt beleven als je er maar oog voor hebt. Hij weet te vertellen dat het kan waaien dat het rookt, hij is lyrisch over het strand, hij waarschuwt voor het mulle zand bij de duinovergangen, hij valt bijna in katzwijm als hij over de Sluftervallei uitweidt en woorden schieten te kort als-ie over de schoonheid van het Wad wil vertellen en tot slot, als klap op de vuurpijl, steekt- ie de lopers een hart onder de riem met de woorden: "loop met plezier, het wordt genieten".

Marcel, "niks geen hel"

Op weg

Etappe 1, Jorrit, Marcel, Richtsje en Klaas

Vrolijke gezichten, die eerste 5 kilometers. Niks geen hel, de wind in de rug en een vrijwel vlak parcours. Wat kan je gebeuren? Kom maar op met dat stukje strand! Plotseling word je met de neus op de feiten gedrukt; de overgang naar het strand. Duinlandschap, licht glooiend, lage begroeiing links en rechts van een breed pad dat meer weg heeft van een zandbak waar je doorheen moet. Mul zand voor zover het oog reikt. Niet meer praten, ploeteren. Stap voor stap, wegzakkend, zand in je schoenen, langzaam maar zeker voel je je bovenbenen. Of je wil of niet, je moet gas terug nemen. Een bedenkelijk tempo. Je blik naar de grond gericht in de hoop dat je een vlak stuk zonder mul zand ontdekt. IJdele hoop. Het is een verschrikking, je humeur zakt. Er lijkt geen eind aan te komen. Je wordt voorbij gelopen, alsof je er niet staat. Je volgt met een blik van jaloezie die vrouw die lichtvoetig over het zand danst. In haar kielzog een paar anderen die er ook al geen moeite mee lijken te hebben. Sport verbroedert? Op dit moment niet. Je hebt de schurft in. Als je even later op een wat hardere ondergrond je voeten neer laat komen, regent het. Het kan je niets meer schelen. Een weg terug is er niet. Even later buig je naar rechts en volg je over het strand de kustlijn. Wind tegen, dat kan er ook nog wel bij. Dus toch die hel. Ieder voor zich. Het flitst door je heen dat hardlopen zo leuk kan zijn en zo sociaal, maar vandaag blijkbaar niet. Je moet het zelf doen, nog ruim 6 km te gaan. Geen toeschouwers die je aanmoedigen. Alleen lotgenoten. Zestig kilometer? Dat nooit!

Maar aan alles komt een eind. Je verlaat het strand, het duin over en dan het bos in. Daar in de verte lonkt de bevrijding. Stap voor stap nader je het wisselpunt. Het regent nog een beetje. Daar staan ze, je teamgenoten. Je ontdoet je van je startnummer en geeft het werktuigelijk door aan je opvolger. Dan volgt de ontlading. Het zit er op! Je wordt bevraagd over je ervaring, maar je kunt de eerste minuten geen woord uitbrengen. Alles doet pijn en 'wat was het zwaar!' Je hijst je in de bus op weg naar wisselpunt 2. Voor jou zit het erop. Je bent benieuwd hoe het de anderen zal vergaan.

 

teamspirit

Etappe 2, Frederika, Gerrit, Rudi, Frank

Het is opgehouden te regenen. Je bent op weg. Het parcours, asfalt, slingert door het bos. Last van de wind heb je niet. Van groepsvorming is geen sprake. Niet dat je moederziel alleen loopt. Voor je op eerbiedige afstand zie je genoeg lotgenoten. Ze zijn te ver weg om aan te kunnen haken. Je laat je gedachten de vrije loop en komt onwillekeurig terecht bij de ultralopers. Het gaat goed met je, maar hoe zal het hun vergaan? Je moet de duinen in. Asfalt maakt plaats voor een zanderig pad, soms bedekt met wat schelpen, dan weer met haksel en vooral glooiend. Korte passen omhoog en laten rollen naar beneden. Daar heb je profijt van. Wat je daar straks niet voor mogelijk had gehouden, anderen inhalen, lukt je nu moeiteloos. Het geeft je vleugels. De afdaling in het mulle zand naar het harde strand wordt je bijna fataal. Je houdt je met moeite staande. Eenmaal op het strand hervind je je ritme. De wind schuin van voren. Een blik over zee, grauw en grijs. In de verte ontwaar je tegen de duinen een strandtent en op dezelfde hoogte wat wandelaars. Zij onderscheiden zich duidelijk van ons, hardlopers. Sombere kleuren tegenover het felle geel, het oogverblindend oranje en het gif groen van de shirtjes. Naarmate je De Koog nadert wordt het drukker op het strand. Je groet een vakantieganger. Je houdt angstvallig die grote loslopende en  blaffende hond in het oog. Hij heeft de neiging met je mee te lopen, maar z'n baas roept hem. Tot jouw opluchting en verbazing luistert het beest. Vlak naast je klapt een vlieger in het zand. Het "sorry" van de eigenaar neem je met een glimlach aan. Geen tijd voor een goed gesprek. Voort moet je. In de verte zie je dat de lopers afbuigen richting duinen. Dan weet je het dat je het strand gaat verlaten. Je hebt het parcours bestudeerd en je bereidt je derhalve mentaal voor op de duinovergang. Wie beweert dat het een

attention! flying dutchman Gerrit

makkie is, die liegt dat-ie barst. Wat een steile klim en wat een steile afdaling en niet een keer, maar wel vier, vijf keer achter elkaar. Zuchtend en steunend laat deze ellende achter je. Het herstel komt, maar dat duurt langer dan normaal. Je slaat links af, een breed zandpad op dat je naar de Sluftervallei zal brengen. Voor zover je kunt kijken een lang lint van hardlopers. Het is genieten. Een waterloop meandert door een prachtig landschap. In de verte grazen een paar Hooglanders. Een reiger vist roerloos op zijn prooi. Een zwanenpaar scharrelt wat voedsel bij elkaar. De temperatuur is aangenaam. De wind, schuin van voren, zorgt voor de nodige koelte. Je loopt en je vordert gestaag. Soms struikgewas dan weer links en dan weer rechts. Een hek, het lijkt alsof je er niet langs kunt, maar schijn bedriegt. Even later de Sluftervallei. Een duindoorbraak heeft voor een adembenemend landschap gezorgd. Zeker over een maand als het paars van de lamsoor, het geel van het speenkruid en het wit van het wollegras samen met de verschillende kleuren groen voor een kleurrijk geheel zorgen. Dan omhoog, pittig, er wordt gewandeld. Jij loopt nog, zij het langzaam. Halverwege een prachtig overzicht over de Slufter. Naar beneden, nog een honderdtal meters. Je ontdoet je van je startnummer en geeft het door. Je wordt opgevangen en bevraagd door je teamgenoten. Je kunt alleen maar vertellen dat je "lekker" hebt gelopen. Niet meer en niet minder.

Johan met flinke tegenwind richting de vuurtoren

Kiki "vliegt"voorbij de Robbenjager

Etappe 3, Johan, Ysbrand, Kiki, Durk

Je hebt in de loop het startnummer om je middel vast gemaakt. Zover je kunt kijken en dat is verrekte ver, zie je verspreid over het fietspad alleen maar lopers. Je zet de sokken er in, tenslotte ben je al uren op het eiland en je hebt alleen nog maar gekeken naar de inspanning van anderen. Je hebt er zin in. Je zal even laten zien dat die noordoosten wind jou niet zal deren. Met elke honderd meter voel je je beter. Het is alsof je niet stuk kan. Je loopt een enkele 60'er voorbij en je vraagt je af of die de finish wel zal halen. Opgetogen zet je een tandje bij. Je kan niet stuk. Een veerooster, oppassen, en dan omhoog. Dat is wel wat anders dan tot nu toe. Het fietspad kronkelt alle kanten op, naar links, omhoog, naar rechts, omlaag en weer omhoog. Dan een vals plat, gelukkig naar beneden. Dat geeft weer vleugels. Een weg oversteken, de vuurtoren in zicht. Majestueus torent hij hoog in rood boven het landschap uit. Een paar honderd meter vlak. Je loopt voor wat je waard bent. Je voelt je sterk en even zijn je gedachten bij de 60'ers, zij zijn aan hun derde 15 kilometer bezig! Je hebt wat moeite met je ademhaling. Opnieuw vals plat, nauwelijks  merkbaar. Dan venijnig omhoog. Het is maar even,

wisselpunt drie

maar je voelt het in je bovenbenen. De afdaling doet je de inspanning van daarnet snel vergeten. Je laat de drinkpost, vandaag voor de verandering niet links, maar rechts liggen. Weer zo'n venijnig klimmetje. Een prachtig uitzicht; schuin rechts de Cocksdorp en links, richting het Wad, een duinmeertje. Naar beneden, laten rollen. De dijk nu rechts en het Wad op steenworp afstand. Over een kleine driehonderd meter opnieuw omhoog. Daarna een lange afdaling op weg naar de volgende klim. Er komt geen eind aan. Je kijkt op je 'horloge'. Nog 5 km te gaan. De wind schuin van achteren. Opnieuw een mooi uitzicht over het Wad. Op het 14 kilometer punt verlaat je de dijk. Het eind komt met rasse schreden naderbij. Gemengde gevoelens. Je hebt alles gegeven en zo meteen is het voorbij. Jammer aan de ene kant, opgelucht aan de andere kant dat je het stokje kunt overgeven.

 

Yvonne net gewisseld met Ysbrand

De vierde en laatste etappe, Jouke, Yvonne, Martin, Pytrik

Het is de langste etappe. Je hebt er zin in, tenslotte heb je de hele dag moeten toekijken hoe het  al die andere deelnemers vergaat en verging. Je start voortvarend, de wind in de rug. Na een kilometer een versmalling in de weg, een sluisje oversteken. Je moet wat inhouden, de verschillen in tempo zijn goed merkbaar. Geen probleem, het brede asfalt van de weg is binnen handbereik. Je beklimt de dijk, het gaat soepel. Een scherpe bocht naar rechts en dan naar beneden op weg naar het dorpje Oost. Je loopt een enkele 60'er voorbij, die hebben het zwaar, niet verwonderlijk. Een paar huizen en dat laat je het dorpje achter je. Je weet niet wat je te wachten staat. Je kent het eiland niet. Lopen is het devies. Verderop een kerktoren, dat moet Oosterend zijn. Eenmaal in het dorp zitten de eerste vier kilometers erop. Langs de kant van de weg af en toe een belangstellende toeschouwer. Een enkele 

Martin beklimt de dijk

keer een aanmoediging. De route slingert door het dorp. Het komt vriendelijk op je over. Voor de rest vind jij het wel goed. Je verlaat het dorp. Links en rechts weiland. De weg is vlak en van de wind heb je geen last. Je voelt je goed en het gaat ook goed. Je haalt opnieuw een enkeling in, maar ook jij wordt voorbij gelopen. Je groet door het opsteken van je hand. Je moet door. Bij de dijk aangekomen naar rechts. Verderop zie je dat je voorgangers de dijk op gaan. Boven gekomen een mooi uitzicht over het Wad. Je bent op weg naar Oudeschild. Langs de jacht- en visserijhaven. Van het dorp zelf zie je niet veel. Je hebt weinig oog voor de omgeving. Ze hebben je verteld dat je tegen het eind nog

60km op blote voeten! vreemde wereld die ultrawereld

een stevige klim voor de kiezen krijgt. Dat houdt je bezig, maar je spaart je krachten niet. Je volgt de Waddendijk totdat je naar rechts moet afslaan richting Den Burg, nog een kleine drie km te gaan. Je vraagt je af of je met je team wel binnen de zes en half uur zult finishen. De beklimming van de Hoge Berg is lang. Er wordt gewandeld, maar jij loopt nog steeds, al gaat het niet gemakkelijk. Pijn in je bovenbenen, moeite met je ademhaling. Flarden van de speaker dringen tot je door. Fietsers komen je tegemoet, op zoek naar bekenden. Je moet uitwijken voor iemand die voor je oversteekt. Nog een twee honderd meter. Vlak voor de finish word je aangeroepen, het zijn je teamgenoten. Leuk. Het zit erop. Je bent moe, je hebt alles gegeven. Je hijgt, je wil water. De zon schijnt, dat maakt het feest kompleet. Omringd door alle teamgenoten doe je je verhaal. De stemming is opgetogen: geweldig, wat een mooie dag, een prachtig parcours, soms zwaar, maar mooi.

 

Pytrik op de Hoge Berg

Het is het verhaal van 16 estafette lopers, verdeeld over vier teams, opgetekend gedurende de gehele dag. Het zijn de gezamenlijke belevenissen, de ervaringen, de stemming van de lopers die elk een vierde deel van de 60 km hebben afgelegd. Geen etappe is gelijk, geen loper is gelijk, geen beleving is hetzelfde, maar over een ding zijn ze het eens: het is een dag die niet snel zal vergeten worden.

Dat geldt ook voor de begeleiders. De een zestig kilometer gefietst, een gevoelig zitvlak, de ander 2 etappes de fiets afgestaan voor een vermoeide loper die wil ervaren wat een begeleider onderweg meemaakt.  Als begeleider word je op de proef gesteld, je moet je geduld bewaren, wachten, koffie drinken, wachten, appeltaart nuttigen, moed inspreken, je hebt het koud gehad, de wind vervloekt, aangemoedigd, vermoeide lopers opgevangen, tijd in de gaten gehouden, gedeeld in de feestvreugde en ......... ook genoten.

Begeleiders: Arjen, Klaas van T,

Hoffotograaf: Hieke

Meelevende toeschouwers: Pieter Osinga en Jellie van der Zee

Lgrp Sneek 1: Gerrit, Jouke, Johan en Jorrit in een tijd van 4 uur, 55 min en 56 sec

Lgrp Sneek 2: Frank, Klaas F, Yvonne, Ysbrand; 5.23.09

Lgrp Sneek 3: Durk, Richtsje, Frederika, Martin; 6.14.14

Lgrp Sneek 4: Marcel, Kiki, Rudi, Pytrik; 6.15.21

Als je het gevoel hebt dat je wat gemist hebt, dan klopt dat. Wees gerust, over twee jaar heb je de kans om ook mee te gaan doen!

Meeloper

60 van texel, tot ziens in 2017

RONDE VAN SUDWEST FRYSLÂN

Sneek, Ronde van Sudwest Fryslân, zondag 29 maart 2015.

Uitslagen, 4.2km Jurjen Jagersma 15:45, Jelle Jagersma 17:07   12km Bert Rienstra 58:31

Ciska Sterk 1:12:45, Dave de Jong 1:12:45

Bert Rienstra in actie tijdens de Ronde van Sudwest Fryslân

MONNIKENWERK, OF NIET?

Texel, Vlieland, Terschelling en Ameland. Elke loop op een eiland heeft iets bijzonders. De halve marathon van Texel met de start vanaf de veerboot, Vlieland met die verrekt zware Vuurtorenloop en die halve marathon in augustus in vakantiesfeer, die halve marathon op Ameland met zeven kilometer strand in december veelal onder barre omstandigheden, de unieke en sfeervolle Berenloop op Terschelling, allemaal onvergetelijk. Het begint met een boottocht(je) en overal en altijd dat prachtige uitzicht over zee en het lopen in een uniek duinlandschap. En dan nu die 10 mijlen op Schiermonnikoog, geen monnikenwerk naar ik aanneem.

boottochtje

Op verzoek van de organisatie, omdat er maar een veerboot beschikbaar is, de boot van 8.00 uur genomen. Dus vroeg, heel vroeg opgestaan. Een autorit naar Lauwersoog van vijf kwartier, alleen, parkeerplaats zoeken, wachten op de veerboot, niet meer alleen. Het is koud, een graad boven nul. We kunnen nog niet aan boord. Nog twintig minuten de tijd en dan gaat het 'hek' open. Wij schikken ons in ons lot. Eenmaal aan boord op zoek naar een zitplaats, de dag is tenslotte nog lang. Koffie uit een automaat voor een prijs, waarvoor je in de supermarkt een pak roodmerk van DE kunt kopen. Bij de eerste slok heb je het gevoel dat je maag in opstand komt. Je zet door, de gevulde koek maakt alle rauwe bonen zoet. Je kletst wat met deze en gene en geniet van een geweldig uitzicht over het Wad. Je vergeet voor even de 'ellende' van het vroege opstaan, de lange autorit en het wachten. Van boord, opeen gepakt in de bus vraag je je af: 'waarom doe ik dit'? 'Hé Meeloper, jij hier ook. Ja, ik ook hier!' Ik ben blij met het gezelschap, het duurt tenslotte nog uren voordat we aan de start worden verwacht.

In het dorp is men druk doende de aankleding voor het evenement feestelijk te verzorgen. In de Toxbar haal ik mijn loopshirt op en nemen we een kop koffie. Tijd genoeg. Mijn 'maat', in lang vervlogen tijden vele jaren werkzaam op Schier, verhaalt in geuren en kleuren over de uren na het werk, over de ultieme vakantiesfeer en de vele avonturen. Herinneringsverfraaiing speelt ongetwijfeld een rol. Vermakelijk is het wel. Toeval of geen toeval, maar vandaag is-ie in afwachting van een jeugdvriendin uit die tijd die met de boot van 10 uur komt, waarvoor hij thans als haas zal dienen. Het kan verkeren.

Verkleden in de sporthal. Nog meer dan anderhalf uur, weer een praatje hier en eentje daar. Hardlopers zijn individualisten, zeggen ze, maar voor en na de wedstrijd is de lotsverbondenheid groot. Contact is snel gelegd, of je wil of niet. Gespreksstof genoeg: het weer, de onvermijdelijke blessures, een persoonlijk record, het parcours, de organisatie en het eeuwige pijn lijden om maar wat te noemen, een bron van vermaak.

Het is en blijft een wonderlijk gezelschap zo'n verzameling hardlopers! De vaste rituelen! Schoenveters die drie en meer keren opnieuw gestrikt worden, toiletgang, het verorberen van een banaan, een slok water of sportdrank, jasje aan jasje uit. Het begroeten van oude bekenden. Een enkeling in opperste concentratie en in zich zelf gekeerd toelevend naar het startmoment. De meesten in een jolige stemming.

Frank in actie tijdens de Monnikenloop

Ik neem nog wat te drinken, terwijl ik overvallen word door de gedachte wat de mens bezielt om voor dag en dauw op te staan, een lange autorit te maken, wachten, een klein uurtje varen, als haringen in een ton in een bus, wachten, omkleden, wachten en om dan op de koop toe met vele anderen een eindje te gaan hardlopen in een weliswaar mooie omgeving, maar die is in de buurt van de eigen woonplaats vast ook wel te vinden. De weersverwachting voorspelt niet veel goeds, vanaf 12 uur, het tijdstip van de start. Nu is het nog mooi, de zon schijnt en het waait slechts licht tot matig. Om mij heen het gesprek van de dag over 'wat zal ik aantrekken, hoeveel laagjes trek jij aan?' Ach, wat maakt het uit. Trek aan wat je niet laten kunt! Loop wat je kunt. Straks, na een paar honderd meter heb je het warm en direct na de finish ben je nat van het zweet, en moe. Je hebt pijn in de benen, je hijgt, hebt dorst en je bent nauwelijks in staat tot het formuleren van een volzin. Maar dan dat voldane gevoel van 'je hebt 't 'm toch maar geflikt'. Je praat met wildvreemde lotgenoten, je deelt je ervaring en je komt tot de conclusie dat het de moeite waard was. Het is de vicieuze cirkel van deelname aan een hardloopevenement. Maar het vroege uur, het lange wachten voordat je echt 'los' mag en het hele gedoe vooraf, dat alles lijkt wel monnikenwerk.

Na de start

Het is inmiddels wat harder gaan waaien en de eerste druppels vallen. Een bocht naar rechts en vrijwel direct daarna een naar links, de Badweg op. Na twee honderd meters linksaf, een mooi weggetje in westelijke richting. Beschut. Ik sluit aan bij een groepje van een man/ vrouw of zeven; lekker tempo. Dan het open landschap, wind, glooiing neemt toe, duinovergang. Van een groep is geen sprake meer. Er wordt al weer naar boven gewandeld. Ik neem kortere passen en ben vlot boven. Even een prachtig uitzicht over strand en zee en aan de horizon de vage contouren van Ameland. Maar ik heb alle aandacht nodig voor de afdaling in het mulle zand. 'Laat maar lopen', hoor ik onze trainer zeggen en ik voeg de daad bij het woord. Dat heeft effect, succesvol haal ik een handvol voorzichtige afdalers in. Dan een karrenpad onderaan de duinen, aan de rand van het strand. De wind in de rug. Het gaat prima, niet met iedereen zie ik wel. Ik vraag me af wat hun voorbereiding is op dit evenement, dat wordt monnikenwerk. Niet mijn probleem. Na ruim anderhalve kilometer omhoog. Steile duinovergang, mul zand. Weer wordt er gewandeld. Ook voor hen wordt het monnikenwerk voor de rest van de dag, denk ik. Het zand wordt verruild voor asfalt en de weg gaat over in een fietspad. We gaan het duinlandschap 'verkennen'. Aanvankelijk tel ik het aantal keren dat we omhoog en omlaag, duin op duin af gaan. Na tien ben ik er mee gestopt. Voor zover ik het parcours kan overzien glooit het aan een stuk door. Het lastige is dat de ups en downs elkaar heel snel opvolgen. Tijd om te herstellen van de inspanning om het volgende duin(tje) te beklimmen is er niet. Het komt aan op kuiten en bovenbenen en dat gaat in totaal zo'n drietal kilometers door. Het regent onophoudelijk, niet veel, maar genoeg om het nat-van-het-zweet te verbloemen. Het waait, maar daar hebben we geen last van. Het asfalt is al spoedig vervangen door platgewalste schelpen. Zo is het toch aangenaam. Na acht kilometer een bocht naar rechts over een geasfalteerd weggetje in zuidelijke richting. Niet veel bossages om de wind te keren, dat is te merken. Ik loop alleen en dat geldt voor velen. Met de harde ondergrond en de wind heb ik het even moeilijk om mijn ritme te hervinden. Eerst een tandje terug, maar dan loop ik niet in op diegenen die ik in het vizier heb. Dus toch maar weer wat sneller. Het kost meer inspanning, maar het mentale aspect (inlopen op je voorgangers) geeft extra energie. Als ik een man en even later een vrouw mijn hielen laat zien, geeft me dat een goed gevoel. Ook al vind ik dat toch wel wat kinderachtig van mezelf. Niets menselijks is ook mij als hardloper vreemd. En daarmee moet ik het maar doen. De weg gaat langzaam maar zeker over een kleine honderd meter omhoog. Doorbijten en dan naar rechts, weer een schelpenpad. Beschutting van het bos. Dat scheelt. Op 11 kilometer hoor ik de speaker in het dorp; waarschijnlijk verwelkomt-ie de 10 kilometer lopers. Wij hebben nog een vijftal kilometers voor de boeg. We steken de Badweg over en nemen het weggetje waar we aan het begin ook al gelopen hebben op weg naar het strand. Als we uit de beschermde omgeving van het dorp komen, staat de man met de hamer aan de rand van het parcours. Bij menigeen zakt het tempo en de moed nog net in de schoenen.  De wind volop van voren en als we daarna ook nog drie keer behoorlijk steil omhoog moeten om de laatste kilometers de baas te worden dan is het gesteun en gezucht niet van de lucht. En ook nu wordt er veelvuldig gewandeld. Ik concentreer me op de schitterende omgeving en uitzichten. We ronden op hoogte de Westerplas. Vele vogels laven zich en rusten van eerdere inspanning. Hoog boven mij cirkelt een roofvogel, een zwanenpaar bereidt de landing voor, een reiger staa(r)t roerloos op zijn prooi te wachten. Heel in de verte, rechts, zie ik de contouren van de uitwateringssluizen van Lauwersoog in het diffuse licht van de fijne regen die ons de gehele tijd vergezelt. Schuin naar links kijkend tekent zich het silhouet van het dorp. Het doet de pijn vergeten, het leidt af van de laatste loodjes, het geeft de man met de hamer in mijn geval geen enkele kans. Zo nader ik de de Champs-Élysées van Schier, zoals de speaker ons heeft wijs gemaakt. Een honderdtal toeschouwers vormen een erehaag. Het zit er weer op, ik aanvaard mijn flesje energiedrank in dank, neem een partje sinaasappel en stel voor mezelf vast dat het lopen hier op deze dag onder deze omstandigheden, in deze ambiance, over dit parcours en over deze afstand beslist geen monnikenwerk is.

Maar........ één veerboot, omdat de andere in de revisie is, en veel mensen die gebruik moeten en willen maken van een boot in de wetenschap dat vol vol is en dat de kans bestaat dat in die herberg niet voor iedereen een plaats is weggelegd brengt onrust met zich mee. En dat riekt naar monnikenwerk, maar het was de moeite waard.

Meeloper

Schiermonnikoog, Monnikenloop, zaterdag 28 maart 2015.

Uitslagen: 10 EM Frank Klasen, 1:24:35

OERPOLDERLOOP

It Heidenskip, oerpolderloop, zondag 15 maart 2015

Uitslagen: 14km Erik Bouma 54:15, Ysbrand Valkema 1:09:44, Bert Rienstra 1:11:53

Feike Talen 1:12:18, Pietie Visser 1:15:58  7km Johana Albada 41:22, Sietske Yska 42:21

Ysbrand in actie tijdens de Oerpolderloop

PITERRUN, LIPPENHUIZEN

Lippenhuizen, Piterrun, zaterdag 14 maart 2015.

Uitslagen: 9.8km, geen tijdwaarneming.

Titia en Durk in actie tijdens de Piterrun

OPEN FRIESE CROSS KAMPIOENSCHAPPEN

Appelscha, zaterdag 14 maart 2015. Open Friese cross kampioenschappen.

Uitslagen: 6000 mtr. junioren A. Mark Smit 3e plaats, 26:05

Mark Smit 3e plaats in Appelscha

MERENLOOP GROU

Merenloop Grouw 2015.

drukte bij de start van de Merenloop in Grou

Zondag 8 maart was Grouw weer het centrum van wandelend en hardlopend Friesland, de 45e Merenloop werd weer georganiseerd. Ook Loopgroep Sneek / IJlst was weer present met een aantal liefhebbers. Het was een mooie hardloop dag en er werd volop genoten van de route en de omstandigheden. Uitslagen:

5 km

Thea Bethlehem 29:50, Margriet Balk 32:11, Anneke Tinga 33:29, Fokje Nijenhuis 34:49

10 km

Roelof Keuning 53:06, Jaqueline vd Zee 53:41, Pauline vd Zee 54:50, Durk Brouwer 56:46

Hendrika Terpstra 58:13, Guus Pieksma 58:44, Hinke Osinga 1:00:53,Titia Brouwer 1:01:42

Tialda Brouwer 1:04:48, Kiki de Boer 1:12:14

14 km

Klaas van Tricht 1:09:12, Maurice Tax 1:15:29, Feike Talen 1:18:47, Pytrik Amsterdam 1:22:20

Albert Rameau 1:37:27, Dave de Jong 1:44:42