Trainen

Loopgroep Sneek traint op de dinsdagavond 19:30-20:45, donderdagochtend 09:00-10:15, donderdagavond 19:30-20:45, zaterdagochtend 09:30-10:45, locatie Zeilsoos-Sneeker Jachthaven. Zondagochtend, clinictrainingen.

Loopgroep IJlst traint op de woensdagavond 19:30-20:45, locatie Sporthal Utherne.

Proeftraining of informatie: rnwths@gmail.com

dinsdag 14 april 2015

DE 60 VAN TEXEL

Sneek. Het is maandagmorgen de 6de april. We, van Loopgroep Sneek, zijn op weg naar Texel,  16 hardlopers en 2 begeleiders, doen mee aan de 60 km hardlopen in estafette vorm op Texel. De 16 zijn verdeeld over 4 teams. De stemming is jolig, alsof we op schoolreis zijn. De zak met snoep gaat rond. Het opgewonden geklets verbloemt de spanning.

Den Helder. Auto's geparkeerd. Als we compleet zijn, scannen we onze tickets. Tijd voor koffie. Aan boord veel collega hardlopers. Allemaal in tenue en zwaar bepakt. Ook hier een opgewonden schoolreisjes sfeer.

schoolreisjessfeer
De 60 van Texel is het domein van de ultralopers. Het is een wereld waar je, als 'eenvoudige recreatieve' hardloper niet gauw mee in contact komt. Indien je nog nooit in aanraking bent gekomen met die ultrawereld, met die andere manier van hardlopen, dan kun je je er nauwelijks een voorstelling van maken. Dat er dan ook nog mensen zijn die 60 km op een dag niet genoeg vinden en er 120 km van maken, gaat je voorstellingsvermogen helemaal te boven. Texel biedt je een kans voor een kennismaking met die wereld door de 60 km in een viertal hapklare brokken van ongeveer 15 km te verdelen. Als anderen solo die 60 km volmaken, kun jij op die manier gezamenlijk met een drietal teamgenoten die 'taak' ook volbrengen. Je 'proeft' dan de sfeer van die onbekende wereld.
 
land in zicht
Als we op Texel aan gekomen zijn is het een drukte van belang bij het NIOZ, het verzamel- en startpunt voor alle deelnemers. Niet alleen deelnemers zijn er te vinden. Toeschouwers, begeleiders, nieuwsgierigen, supporters, ze zijn er allemaal. De eerste start, die van de individuele wedstrijd over 60 km, is over een half uur. Een half uur later start de eerste groep van de estafette en weer een half uur later de tweede groep. Zij die 120 km lopen zijn vroeg in de ochtend/laat in de nacht van start gegaan.

Wij vermaken ons met wat rondkijken, met onze eigen voorbereiding en met die van de deelnemers aan de 60 km. We zijn het met elkaar eens: "het zijn gewone mensen" die ultralopers, lang, dun, dik kort, sommigen maken een afgetrainde indruk, de meesten zien er uit alsof ze een hapje en een drankje niet laten staan. Kortom een doorsnee van hardlopend Nederland. De sfeer is ongedwongen, de gezichten stralen vrolijkheid uit.
 
vermaken met wat rondkijken
'De hel van Texel'
De speaker kondigt aan dat er over een tiental minuten gestart zal worden. Hij verhaalt over 'de hel van Texel', met name het eerste deel van het parcours, de ontberingen die je te wachten staan, maar ook over het schitterende landschap en de vreugde die je aan deze loop kunt beleven als je er maar oog voor hebt. Hij weet te vertellen dat het kan waaien dat het rookt, hij is lyrisch over het strand, hij waarschuwt voor het mulle zand bij de duinovergangen, hij valt bijna in katzwijm als hij over de Sluftervallei uitweidt en woorden schieten te kort als-ie over de schoonheid van het Wad wil vertellen en tot slot, als klap op de vuurpijl, steekt- ie de lopers een hart onder de riem met de woorden: "loop met plezier, het wordt genieten".

Marcel, "niks geen hel"
Op weg
Etappe 1, Jorrit, Marcel, Richtsje en Klaas
Vrolijke gezichten, die eerste 5 kilometers. Niks geen hel, de wind in de rug en een vrijwel vlak parcours. Wat kan je gebeuren? Kom maar op met dat stukje strand! Plotseling word je met de neus op de feiten gedrukt; de overgang naar het strand. Duinlandschap, licht glooiend, lage begroeiing links en rechts van een breed pad dat meer weg heeft van een zandbak waar je doorheen moet. Mul zand voor zover het oog reikt. Niet meer praten, ploeteren. Stap voor stap, wegzakkend, zand in je schoenen, langzaam maar zeker voel je je bovenbenen. Of je wil of niet, je moet gas terug nemen. Een bedenkelijk tempo. Je blik naar de grond gericht in de hoop dat je een vlak stuk zonder mul zand ontdekt. IJdele hoop. Het is een verschrikking, je humeur zakt. Er lijkt geen eind aan te komen. Je wordt voorbij gelopen, alsof je er niet staat. Je volgt met een blik van jaloezie die vrouw die lichtvoetig over het zand danst. In haar kielzog een paar anderen die er ook al geen moeite mee lijken te hebben. Sport verbroedert? Op dit moment niet. Je hebt de schurft in. Als je even later op een wat hardere ondergrond je voeten neer laat komen, regent het. Het kan je niets meer schelen. Een weg terug is er niet. Even later buig je naar rechts en volg je over het strand de kustlijn. Wind tegen, dat kan er ook nog wel bij. Dus toch die hel. Ieder voor zich. Het flitst door je heen dat hardlopen zo leuk kan zijn en zo sociaal, maar vandaag blijkbaar niet. Je moet het zelf doen, nog ruim 6 km te gaan. Geen toeschouwers die je aanmoedigen. Alleen lotgenoten. Zestig kilometer? Dat nooit!
Maar aan alles komt een eind. Je verlaat het strand, het duin over en dan het bos in. Daar in de verte lonkt de bevrijding. Stap voor stap nader je het wisselpunt. Het regent nog een beetje. Daar staan ze, je teamgenoten. Je ontdoet je van je startnummer en geeft het werktuigelijk door aan je opvolger. Dan volgt de ontlading. Het zit er op! Je wordt bevraagd over je ervaring, maar je kunt de eerste minuten geen woord uitbrengen. Alles doet pijn en 'wat was het zwaar!' Je hijst je in de bus op weg naar wisselpunt 2. Voor jou zit het erop. Je bent benieuwd hoe het de anderen zal vergaan.
 
teamspirit
Etappe 2, Frederika, Gerrit, Rudi, Frank
Het is opgehouden te regenen. Je bent op weg. Het parcours, asfalt, slingert door het bos. Last van de wind heb je niet. Van groepsvorming is geen sprake. Niet dat je moederziel alleen loopt. Voor je op eerbiedige afstand zie je genoeg lotgenoten. Ze zijn te ver weg om aan te kunnen haken. Je laat je gedachten de vrije loop en komt onwillekeurig terecht bij de ultralopers. Het gaat goed met je, maar hoe zal het hun vergaan? Je moet de duinen in. Asfalt maakt plaats voor een zanderig pad, soms bedekt met wat schelpen, dan weer met haksel en vooral glooiend. Korte passen omhoog en laten rollen naar beneden. Daar heb je profijt van. Wat je daar straks niet voor mogelijk had gehouden, anderen inhalen, lukt je nu moeiteloos. Het geeft je vleugels. De afdaling in het mulle zand naar het harde strand wordt je bijna fataal. Je houdt je met moeite staande. Eenmaal op het strand hervind je je ritme. De wind schuin van voren. Een blik over zee, grauw en grijs. In de verte ontwaar je tegen de duinen een strandtent en op dezelfde hoogte wat wandelaars. Zij onderscheiden zich duidelijk van ons, hardlopers. Sombere kleuren tegenover het felle geel, het oogverblindend oranje en het gif groen van de shirtjes. Naarmate je De Koog nadert wordt het drukker op het strand. Je groet een vakantieganger. Je houdt angstvallig die grote loslopende en  blaffende hond in het oog. Hij heeft de neiging met je mee te lopen, maar z'n baas roept hem. Tot jouw opluchting en verbazing luistert het beest. Vlak naast je klapt een vlieger in het zand. Het "sorry" van de eigenaar neem je met een glimlach aan. Geen tijd voor een goed gesprek. Voort moet je. In de verte zie je dat de lopers afbuigen richting duinen. Dan weet je het dat je het strand gaat verlaten. Je hebt het parcours bestudeerd en je bereidt je derhalve mentaal voor op de duinovergang. Wie beweert dat het een

attention! flying dutchman Gerrit
makkie is, die liegt dat-ie barst. Wat een steile klim en wat een steile afdaling en niet een keer, maar wel vier, vijf keer achter elkaar. Zuchtend en steunend laat deze ellende achter je. Het herstel komt, maar dat duurt langer dan normaal. Je slaat links af, een breed zandpad op dat je naar de Sluftervallei zal brengen. Voor zover je kunt kijken een lang lint van hardlopers. Het is genieten. Een waterloop meandert door een prachtig landschap. In de verte grazen een paar Hooglanders. Een reiger vist roerloos op zijn prooi. Een zwanenpaar scharrelt wat voedsel bij elkaar. De temperatuur is aangenaam. De wind, schuin van voren, zorgt voor de nodige koelte. Je loopt en je vordert gestaag. Soms struikgewas dan weer links en dan weer rechts. Een hek, het lijkt alsof je er niet langs kunt, maar schijn bedriegt. Even later de Sluftervallei. Een duindoorbraak heeft voor een adembenemend landschap gezorgd. Zeker over een maand als het paars van de lamsoor, het geel van het speenkruid en het wit van het wollegras samen met de verschillende kleuren groen voor een kleurrijk geheel zorgen. Dan omhoog, pittig, er wordt gewandeld. Jij loopt nog, zij het langzaam. Halverwege een prachtig overzicht over de Slufter. Naar beneden, nog een honderdtal meters. Je ontdoet je van je startnummer en geeft het door. Je wordt opgevangen en bevraagd door je teamgenoten. Je kunt alleen maar vertellen dat je "lekker" hebt gelopen. Niet meer en niet minder.

Johan met flinke tegenwind richting de vuurtoren

Kiki "vliegt"voorbij de Robbenjager
Etappe 3, Johan, Ysbrand, Kiki, Durk
Je hebt in de loop het startnummer om je middel vast gemaakt. Zover je kunt kijken en dat is verrekte ver, zie je verspreid over het fietspad alleen maar lopers. Je zet de sokken er in, tenslotte ben je al uren op het eiland en je hebt alleen nog maar gekeken naar de inspanning van anderen. Je hebt er zin in. Je zal even laten zien dat die noordoosten wind jou niet zal deren. Met elke honderd meter voel je je beter. Het is alsof je niet stuk kan. Je loopt een enkele 60'er voorbij en je vraagt je af of die de finish wel zal halen. Opgetogen zet je een tandje bij. Je kan niet stuk. Een veerooster, oppassen, en dan omhoog. Dat is wel wat anders dan tot nu toe. Het fietspad kronkelt alle kanten op, naar links, omhoog, naar rechts, omlaag en weer omhoog. Dan een vals plat, gelukkig naar beneden. Dat geeft weer vleugels. Een weg oversteken, de vuurtoren in zicht. Majestueus torent hij hoog in rood boven het landschap uit. Een paar honderd meter vlak. Je loopt voor wat je waard bent. Je voelt je sterk en even zijn je gedachten bij de 60'ers, zij zijn aan hun derde 15 kilometer bezig! Je hebt wat moeite met je ademhaling. Opnieuw vals plat, nauwelijks  merkbaar. Dan venijnig omhoog. Het is maar even,

wisselpunt drie
maar je voelt het in je bovenbenen. De afdaling doet je de inspanning van daarnet snel vergeten. Je laat de drinkpost, vandaag voor de verandering niet links, maar rechts liggen. Weer zo'n venijnig klimmetje. Een prachtig uitzicht; schuin rechts de Cocksdorp en links, richting het Wad, een duinmeertje. Naar beneden, laten rollen. De dijk nu rechts en het Wad op steenworp afstand. Over een kleine driehonderd meter opnieuw omhoog. Daarna een lange afdaling op weg naar de volgende klim. Er komt geen eind aan. Je kijkt op je 'horloge'. Nog 5 km te gaan. De wind schuin van achteren. Opnieuw een mooi uitzicht over het Wad. Op het 14 kilometer punt verlaat je de dijk. Het eind komt met rasse schreden naderbij. Gemengde gevoelens. Je hebt alles gegeven en zo meteen is het voorbij. Jammer aan de ene kant, opgelucht aan de andere kant dat je het stokje kunt overgeven.
 
Yvonne net gewisseld met Ysbrand
De vierde en laatste etappe, Jouke, Yvonne, Martin, Pytrik
Het is de langste etappe. Je hebt er zin in, tenslotte heb je de hele dag moeten toekijken hoe het  al die andere deelnemers vergaat en verging. Je start voortvarend, de wind in de rug. Na een kilometer een versmalling in de weg, een sluisje oversteken. Je moet wat inhouden, de verschillen in tempo zijn goed merkbaar. Geen probleem, het brede asfalt van de weg is binnen handbereik. Je beklimt de dijk, het gaat soepel. Een scherpe bocht naar rechts en dan naar beneden op weg naar het dorpje Oost. Je loopt een enkele 60'er voorbij, die hebben het zwaar, niet verwonderlijk. Een paar huizen en dat laat je het dorpje achter je. Je weet niet wat je te wachten staat. Je kent het eiland niet. Lopen is het devies. Verderop een kerktoren, dat moet Oosterend zijn. Eenmaal in het dorp zitten de eerste vier kilometers erop. Langs de kant van de weg af en toe een belangstellende toeschouwer. Een enkele 

Martin beklimt de dijk
keer een aanmoediging. De route slingert door het dorp. Het komt vriendelijk op je over. Voor de rest vind jij het wel goed. Je verlaat het dorp. Links en rechts weiland. De weg is vlak en van de wind heb je geen last. Je voelt je goed en het gaat ook goed. Je haalt opnieuw een enkeling in, maar ook jij wordt voorbij gelopen. Je groet door het opsteken van je hand. Je moet door. Bij de dijk aangekomen naar rechts. Verderop zie je dat je voorgangers de dijk op gaan. Boven gekomen een mooi uitzicht over het Wad. Je bent op weg naar Oudeschild. Langs de jacht- en visserijhaven. Van het dorp zelf zie je niet veel. Je hebt weinig oog voor de omgeving. Ze hebben je verteld dat je tegen het eind nog

60km op blote voeten! vreemde wereld die ultrawereld
een stevige klim voor de kiezen krijgt. Dat houdt je bezig, maar je spaart je krachten niet. Je volgt de Waddendijk totdat je naar rechts moet afslaan richting Den Burg, nog een kleine drie km te gaan. Je vraagt je af of je met je team wel binnen de zes en half uur zult finishen. De beklimming van de Hoge Berg is lang. Er wordt gewandeld, maar jij loopt nog steeds, al gaat het niet gemakkelijk. Pijn in je bovenbenen, moeite met je ademhaling. Flarden van de speaker dringen tot je door. Fietsers komen je tegemoet, op zoek naar bekenden. Je moet uitwijken voor iemand die voor je oversteekt. Nog een twee honderd meter. Vlak voor de finish word je aangeroepen, het zijn je teamgenoten. Leuk. Het zit erop. Je bent moe, je hebt alles gegeven. Je hijgt, je wil water. De zon schijnt, dat maakt het feest kompleet. Omringd door alle teamgenoten doe je je verhaal. De stemming is opgetogen: geweldig, wat een mooie dag, een prachtig parcours, soms zwaar, maar mooi.
 
Pytrik op de Hoge Berg
Het is het verhaal van 16 estafette lopers, verdeeld over vier teams, opgetekend gedurende de gehele dag. Het zijn de gezamenlijke belevenissen, de ervaringen, de stemming van de lopers die elk een vierde deel van de 60 km hebben afgelegd. Geen etappe is gelijk, geen loper is gelijk, geen beleving is hetzelfde, maar over een ding zijn ze het eens: het is een dag die niet snel zal vergeten worden.
Dat geldt ook voor de begeleiders. De een zestig kilometer gefietst, een gevoelig zitvlak, de ander 2 etappes de fiets afgestaan voor een vermoeide loper die wil ervaren wat een begeleider onderweg meemaakt.  Als begeleider word je op de proef gesteld, je moet je geduld bewaren, wachten, koffie drinken, wachten, appeltaart nuttigen, moed inspreken, je hebt het koud gehad, de wind vervloekt, aangemoedigd, vermoeide lopers opgevangen, tijd in de gaten gehouden, gedeeld in de feestvreugde en ......... ook genoten.

Begeleiders: Arjen, Klaas van T,
Hoffotograaf: Hieke
Meelevende toeschouwers: Pieter Osinga en Jellie van der Zee

Lgrp Sneek 1: Gerrit, Jouke, Johan en Jorrit in een tijd van 4 uur, 55 min en 56 sec
Lgrp Sneek 2: Frank, Klaas F, Yvonne, Ysbrand; 5.23.09
Lgrp Sneek 3: Durk, Richtsje, Frederika, Martin; 6.14.14
Lgrp Sneek 4: Marcel, Kiki, Rudi, Pytrik; 6.15.21

Als je het gevoel hebt dat je wat gemist hebt, dan klopt dat. Wees gerust, over twee jaar heb je de kans om ook mee te gaan doen!


Meeloper

60 van texel, tot ziens in 2017

Geen opmerkingen:

Een reactie posten