De stoute schoenen

Waar ik ook kwam, waar ik ook naar toe ging, ik kwam ze altijd tegen. De Joggende mens.  Vaak alleen, soms in gezelschap van een hond, af en toe in klein groepje. Ik vroeg me af wat ze bezielden. Weer of geen weer, gelopen werd er; "ze lijken wel gek", zei ik tegen mezelf. Maar ik raakte er aan gewend. Ik begreep inmiddels dat er wel een verschil gemaakt moet worden tussen joggen en hardlopen; joggen komt meer overeen met sjokken en hardlopen met buiten adem raken. Er kwam mij ter ore dat er zo'n 4 miljoen Nederlanders aan hardlopen doen. Vanaf dat moment keek ik met andere ogen naar dat zooitje ongeregeld dat zich te pas en te onpas aan het uitsloven was. Ik begon erover na te denken: 4 miljoen Nederlanders! Dan moet het toch wel iets hebben, dat hardlopen. En als ik zie wie er allemaal lopen, dan moet ik dat toch ook kunnen. Dus.........

Het is schemerig als ik mij in een oud trainingspak en een paar afgetrapte gymschoenen een beetje schuchter aan een eerste loop waag. Tsjonge, dat valt niet mee. Binnen de korste keren hijg ik als een oud molenpaard en doen mijn bovenbenen zeer. Omkeren en weer naar huis gaan? Nee, dat is geen optie. Ik heb tenslotte met veel bombarie aangekondigd dat het gaat gebeuren. Mijn gezinsgenoten hebben geprobeerd me op andere gedachten te brengen. "Wat moet jij nou met hardlopen? Je zit altijd in de auto, je bent nauwelijks in het weekend in beweging te krijgen! En nu dit? Ongelofelijk!!" Maar ik toonde geen enkel teken van zwakte. "Ik ga hardlopen". Ze hebben de gek met me aan
gestoken. "Ze hebben ze voor minder achter slot en grendel gezet". En......."kijk nou maar uit, straks een blesssure en dan is het gejammer niet van de lucht". Ik moest dus wel door. Dan maar een stukje wandelen. Als de ademhaling weer beheersbaar is geworden, zet ik de pas er weer in. Maar het blijft tegen vallen. Ik zweet als de pest, mijn benen doen pijn en naar schatting kan ik niet langer lopen dan een halve minuut. Maar ik houd vol, wissel het lopen af met wandelen. Gelukkig kom ik geen bekenden tegen. Na een half uurtje besluit ik weer naar huis te gaan. Daar word ik met de nodige hoongelach ontvangen. Als ik in de spiegel kijk, kan ik me dat ook wel voorstellen. Ik zie er ook niet uit. Een rode kop, haar in de war en plakkerig van het zweet. "Het ging goed", loog ik. "Morgen ga ik weer".

Maar als ik de volgende morgen mijn bed uit kom, heb ik de nodige twijfels. Ik heb een paar stijve benen en mijn rug doet zeer. In de loop van de dag verdwijnen de pijntjes en de stijfheid. Maar ik ga niet lopen. 's Avonds begint het te knagen. Mijn huisgenoten doen ook een duit in het zakje. "Je zou toch vandaag lopen, heb je er nou al genoeg van?" Er volgen nog wat van die bemoedigende opmerkingen. Ik neem een kloek besluit, neen niet vandaag, maar morgen.

Zo sukkel ik week in  week uit in de duisternis door de straten. Toch kan ik niet zeggen dat ik vooruit ga. Het blijft lopen en wandelen en de tijdsduur van lopen is nauwelijks langer dan in het begin, terwijl het wandelen steeds beter en langduriger gaat.

Dan verneem ik via, via iets over Start to Run. Het kwartje valt bij mij; ik meld me aan. En, toevallig, een weekje later kan ik los. Het eerste wat me opvalt is dat mijn outfit niet overeenkomt met de meesten van de andere starters. Maar dat mag de pret niet drukken.

Inmiddels zijn we een paar weken en een nieuwe, moderne, outfit verder. Ik boek progressie! Ik loop nu iedere zaterdagmorgen bij Start to Run. Dat is in de gezellig en stimulerend. We lachen om elkaars inspanningen, om de blije gezichten als we weer wat langer kunnen lopen, we slaan elkaar op schouder als er een buitensporige prestatie is geleverd en we steunen elkaar als het even wat minder gaat. De meesten van ons lopen nu ook voor zich op een andere dag in de week. Ik merk dat het steeds makkelijker gaat, dat er minder pijn is dat ik sneller herstel en dat mijn conditie verbetert. Zo kijk ik al weer uit naar de volgende zaterdag. Ik ben nu al benieuwd naar de afsluitende test over een paar weken.

En mijn achterban thuis? Die houden zich stil. Niet dat ze nu vol bewondering mijn trainingsarbeid volgen. Neen, dat kan ik niet zeggen, maar de schampere opmerkingen blijven weg. Wacht maar tot ik mijn eerste 5 kilometer in een persoonlijk record loop!!

meeloper.