Van gekneusde ribben en snottebellen en zure benen

Adventure! Dat was de loop van 17 december zeker. Moesten we vorig jaar noodgedwongen een sneu parcours lopen over verharde wegen, dit jaar moest alles uit de kast om een toptijd neer te zetten. Ruim 3500 lopers verschenen aan de start en uiteraard waren ‘heit en mem’ Arjen en Karin er weer met een kroost van zo’n 100 lopers. Behalve dan degenen die wegens gekneusde ribben en snottebellen thuis bij de warme kachel bleven.

Ik deed zelf mee aan de 5 km. Een tijd van 27 minuten moest te kloppen zijn. En met Henk en Mark Kroes aan mijn zijde zou dat een eitje worden. Dat bleek een te optimistisch streven, zo bleek halverwege. Een coach leerde mij ooit dat de beste resultaten behaald worden als je je richt op het proces in plaats van op het doel. Zo gezegd, zo gedaan. Ik genoot van de strandopgangen door het mulle zand, de hellende grintpaden, de harde wind, de worstelstronken in het bos, de heuvels die de hoger liggende heuvels verborgen, de vele waterplassen en het gezelschap onderweg. Bij iedere hobbel die ik moest nemen zag ik de lopers voorbij komen die ik op het vlakke stuk weer inhaalde. Zo maak je nog eens vrienden onderweg. Het was me wel duidelijk waar nog winst te behalen valt: in de heuvels. Zou een beetje krachttraining helpen om soepel lopend de heuvels te bestijgen?

Ietwat teleurgesteld passeerde ik in ruim 29 minuten (bruto) de finish. Mark was iets voor me gefinisht, Henk had ik nog net weten te passeren. Van vorig jaar herinnerde ik mijn nog de fijne verzorging na de finish en enkele minuten later zaten Henk, Mark en ik gehuld in een plastic cape aan de Gatorade, sinaasappel, drop, bouillon, banaan enz. Met zure benen; moe, maar voldaan.

Een uur later stonden we alweer langs de kant om onze collega-lopers aan te moedigen. Een enorme wolk aan kleurige lopers trok aan ons voorbij en af en toe hoorden we uit de menigte een enthousiast: “Kariiiin!” “Marjaaaaan”. Nadat iedereen gepasseerd was beloonden we onszelf met een drankje bij een knapperend haardvuur. De bank werd steeds voller, het werd steeds gezelliger en er werd druk kennisgemaakt en bijgepraat. Al snel kwamen de smartphones tevoorschijn om de eindtijden te checken. Die vielen, gezien de avontuurlijkheidsgraad, alleszins mee. Annefloor kreeg even een wegtrekkertje toen bleek dat de winnaar van de 10 km dezelfde eindtijd had behaald als zij op de 5km.  Dat deze meneer wellicht over iets meer talent, jeugdigheid en trainingsuren beschikt, vergat zij pardoes. Een glühweintje doet wonderen en deed de pijn vergeten.

Met de boot van 16.30 uur kwam er een einde aan een gezellige dag vol avontuur en een mooie eindtijd in het boekje. De Adventurerun 2011 zat er weer op. Met dank aan Karin en Arjen voor hun onmetelijke enthousiasme en aanmoediging.

Marjan Mulder.