EEN RONDJE NANNEWIID

Het Nannewiid/Nannewijd, een meertje ontstaan door vervening, is niet dieper dan zo'n anderhalve meter. In trek bij sportvissers, bij natuurliefhebbers, rustzoekers, kanovaarders en in de winter, na een paar nachten met een temperatuur onder nul, bij schaatsliefhebbers. Je hoeft hun niet te vertellen over de mogelijkheden die het Nannewijd en de omgeving te bieden heeft. Maar juist voor hardlopers is er meer dan genoeg te 'beleven'.

Wij, Loopgroep Sneek, waren met 10 man/vrouw present. De enthousiaste reactie van iedereen na afloop over het prachtige en afwisselende parcours, de mooie vergezichten en de schitterende omgeving laat geen enkele ruimte voor een wanklank, of het zou heel misschien de eigen prestatie kunnen betreffen.

Café Dijkstra

We zijn ruim op tijd. Inschrijven in café Dijkstra in Oudehaske, vijf van ons voor de 7.3 en vijf voor de 10 km. Gelegenheid genoeg om te laten zien en horen dat wij van Loopgroep Sneek goed vertegenwoordigd zijn. 

De start volgens de gebruikelijke procedure: een kort praatje van de organisatie vooraf, dat, helaas, voor een groot deel verloren gaat in het enthousiaste gekakel van de deelnemers. Plotsklaps het sein om te vertrekken en dan langzaam maar zeker het ene been voor het andere in een steeds hogere frequentie. Gelukkig hebben we niet allemaal hetzelfde tempo.

We volgen het fietspad links van de weg om even later over te steken, omdat het fietspad dan rechts van de weg ligt. Er vallen grote gaten in lopersveld. Dat geeft weer mogelijkheden om de omgeving goed in je op te nemen. Ik loop samen met M, de rest van onze loopgroep loopt achter ons. We keuvelen wat en kijken om ons heen. Er wordt nog gezwommen. Na zo'n anderhalve kilometer slaan we rechtsaf. We gaan op weg naar Sint Johannesga. Voor ons op een vijftig tal meters loopt een drietal. Twee mannen, een in geheel zwarte kledij en een in blauw/wit en een vrouw in een roze shirt. De afstand tussen ons wordt wat groter. Ik verhoog mijn tempo, zodat ik wat inloop op het drietal. Voordat we de bebouwde kom binnen gaan, sluit ik aan. M heeft zijn eigen tempo. Even later maakt de man in het blauw/wit zich los uit de groep. Twijfel maakt zich van mij meester: zal ik wel, zal ik niet. Ik ga en volg hem op eerbiedige afstand. We slaan rechtsaf en verlaten het dorp. Het loopt

Prachtig uitzicht

gesmeerd. Dan, op ruim 4 km de splitsing: route 7.3 km gaat naar rechts en de 10 km naar links. Ik krijg een goed overzicht op wat er voor mij loopt: de man in het blauw/wit op een dertig meter en daarvoor, naar ik schat op zeker 50 meter een tweetal, een man,  in het blauw/zwart, en een vrouw met een roze shirt. Ik raadpleeg mijn 'horloge', hartslag in orde op de grens van zone 3 en 4. Ik doe er een schepje bovenop. De afstand tot diegenen die voor mij lopen slinkt zienderogen. Blauw/zwart stopt en trekt zich discreet terug voor een sanitaire stop. Blauw/wit en ik sluiten aan bij de vrouw in het roze. Zij heeft blijkbaar het beste gegeven, want haar tempo zakt en wij maken van de gelegenheid gebruik om haar onze hielen te laten zien. Maar mijn metgezel kan de man met de hamer blijkbaar niet ontlopen. Hij laat zich afzakken.

De sanitaire stop heeft de man in het blauw/zwart goed gedaan. Ik hoor hem met rasse schreden naderen. Een nieuwe metgezel en samen vervolgen wij zwijgend het pad richting finish.

Ervaringen worden uitgewisseld

We hebben een prachtig uitzicht over het land. Hier en daar een boerderij, wat bossages, een groep bomen hoog uitstekend boven het land, wat koeien en wat schapen en hier en daar een enkel paard. Het pad dat we volgen is kaarsrecht over ruim 700 meter schat ik in. Daar kijken we tegen een bosrand aan. Geheel in de verte rechts zie ik de lopers van 7.3 km aankomen. Zij zullen de laatste 2 km hetzelfde parcours volgen. Een blik op mijn 'horloge' vertelt mij dat ik langzaam maar zeker mijn maximale hartslag zal bereiken. Mijn ademhaling is gelukkig nog regelmatig en beheersbaar. Ik voel geen pijn, noch een vermoeidheid. Als we het punt voorbij gaan waar de beide routes samen komen is het gedaan met recht toe recht aan. Het pad kronkelt. We passeren een enkeling. Dan met nog een kilometer te gaan, gaat blauw/zwart er vandoor. Ik ben niet meer in staat hem te volgen. Ik doe nog wel een poging, maar het hart slaat mij in de keel. Dus een stapje terug. De afstand tussen ons groeit snel. Ik verlang naar het eind. Het finishdoek en dus de redding is nabij en met een blik op de tijdwaarneming, die mij tot tevredenheid stemt, passeer ik de eindstreep. Ervaringen worden uitgewisseld. We leveren de startnummers in en spoeden ons huiswaarts. Volgend jaar ben ik weer van de partij. 

Meeloper